Laat me...  |  19 december 2018

Het is zaterdagnacht en we rijden vanuit Duitsland richting Hardenberg. Ad en ik hebben net een huiskamerconcert gegeven en Babet zit achterin de auto, net uit bed getrokken. Buiten is het kraakhelder en we staren stilletjes naar de sterren. Op de achterbank klinkt een heel zacht stemmetje; ‘Twinkle Twinkle kleine ster’. Een paar seconden later valt er een ster, recht voor ons. Dat kan geen toeval zijn…

We treden weer veel op, Ad en ik. We hebben samen jarenlang allerlei muzikale projecten gedaan samen maar de laatste tijd lag het wat stil. Muziek was ingewikkeld na het overlijden van Boris, en in combinatie met alle dingen die ik muzikaal al achter de rug heb, was ik het gewoonweg even kwijt. Zingen kwam altijd uit mijn tenen, en dat gevoel had ik al tijden niet meer gehad. Daarom besloot ik even te stoppen.

Dit voorjaar kwam daar verandering in. Een vriend vroeg ons mee te doen met een muzikaal project. Kleinschalig, en alleen liedjes die dichtbij staan. Ik besloot mee te doen. We zaten tijdens de eerste repetitie in een open ruimte met uitzicht op de landerijen, en speelden liedjes die we uitgezocht hadden. ‘Laat me’ van Ramses Shaffy was mijn keus. En terwijl ik zong tussen vrienden en in de heerlijke zon die naar binnen scheen, voelde ik het weer. De liefde voor muziek borrelde langzaam terug in mijn lijf. Ik maak muziek omdat het fijn is, omdat het puur is en persoonlijk. Het liefst op mijn eigen manier! ‘Laat me’ had niet passender kunnen zijn op dit moment.

De avond van het huiskamerconcert speelden we ook een liedje voor Boris. Moeilijk, maar noodzakelijk als ik muziek wil maken vanuit mezelf. En de avond was mooi. Juist omdat we samen zo eerlijk onze muziek deelden ontstond er magie. Verhalen werden verteld én gezongen, en er was verbinding tussen vrienden en onbekenden.

Nee, die vallende ster was echt geen toeval… ?

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★