Vrede met Kerst  |  24 december 2018

Het is de dag voor kerst. Ik loop de winkel in voor wat laatste kerstkadootjes. Terwijl ik de eerste stappen binnen zet valt mijn oog gelijk op twee mini sneeuwballetjes met een rood kerstautootje erin. Voor Boris en Babet is mijn eerste gedachte. Al gauw gevolgd door een steek in mijn hart omdat Boris er niet bij is. Al weer voor de vierde keer hebben we kerst zonder Boris…

Ik heb vrede gesloten met dat het zo is. Met dat ik een kind heb dat niet meer leeft en dat ik elke dag moet leven met gemis. En dat moest ook, want anders kon ik niet verder leven op de manier zoals ik dat graag wil. Maar met kerst doet het gemis extra pijn. We vieren nu de feestdagen met zijn vijven, en alle keren dat ik dat hardop zeg, doet dat zeer. We hadden namelijk gewoon kerst moeten vieren met zijn zessen.

Mensen vragen wel eens of het minder wordt, en of het slijt, maar dat is niet het geval. Ad, mijn man, omschrijft het verlies van een kind wel eens als een soort fantoompijn. Je bent afgesneden van je eigen vlees en bloed, en dit is dagelijks waarneembaar. Je bent nooit meer compleet. Niet meer als gezin, en ook niet meer als mens. Met kerst valt het gevoel van ‘incompleet zijn’ wat zwaarder dan normaal.

Maar, zoals ik al zei, heb ik vrede gesloten met het feit dat Boris er niet meer is. En natuurlijk wil ik dat helemaal niet, maar wat kan ik anders? Ik heb geen enkele keus, en Boris komt echt nooit meer terug. Niet meer in dit leven. De vrede maakt het leven weer dragelijk en zorgt ervoor dat ik hem op een andere manier kan betrekken bij ons leven en bij kerst. Dat ik kan zorgen voor mijn verdriet en soms ook op subtiele manieren voor Boris. Ik kan zelfs weer opnieuw genieten van de feestdagen, ondanks dat ik mijn zoon zo vreselijk mis.

Er liggen kadootjes onder de boom, voor ons alle zes, verpakt in goud en rood pakpapier. We hebben een mooie kaars gekocht die 45 uur brand zodat Boris de hele tijd bij ons kan zijn, als een extra lichtje tijdens deze donkere dagen. Hij is er niet, maar hij is er tóch altijd bij…

Dag liefje,

Hoe gaat het daar boven? Zijn er daar nu ook nog meer lichtjes tijdens kerst? Ik hoop dat je daar boven de wolken met ons mee viert en dat je weet dat je altijd bij ons bent. We voelen je in ons hart en we weten dat we je ooit weer terug zien. Niet meer alleen in onze dromen, maar ook echt in onze armen.

Fijne kerst liefje! Ik hou van jou, zo vreselijk veel…

kusjes van mama

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★