Bijna vier...  |  20 januari 2019

Soms komt ineens de heftigheid binnen. Dan schrik ik van mijn eigen gedachten en kan ik niet geloven dat ik sta waar ik sta. Dat ik überhaupt nog functioneer. Dan zie ik mijzelf van een afstand mijn kind begraven en mijzelf in bed liggen naast een wieg met een dode baby. Ik zie mezelf onder de douche staan met een te strakke BH om de stuwing in mijn borsten te stoppen. Met een lijf dat zo graag wil voeden, en zorgen voor mijn kind. Maar mijn kind beweegt niet, en hij is zo akelig stil. Hij ligt met zijn oogjes voor altijd dicht in de dekens die ik zo zorgvuldig voor hem uitkoos. De allermooiste baby in zijn tovenaarspakje met sterren. Ik zie mezelf huilen en ik zie mezelf koesteren. Ik kijk naar mezelf als naar een film en zie mijn handen zijn vingers strelen. Langzaam begin ik ze weer te voelen, diep in mijn herinneringen. Koud maar zacht waren ze, zijn lieve kleine vingertjes…

Deze momenten duren vaak maar een paar tellen. De film flitst in een enkele seconde voorbij, en dan is het net of ik in mijn gezicht wordt geslagen met de dood en met verdriet. Mijn lijf wordt even wankel, en nog voor ik dreig te vallen herpak ik mezelf weer. Als ik alleen ben laat ik dan soms de tranen vallen, maar vaak gebeurt het totaal onverwacht en op een onhandig moment. En dan kies ik ervoor om weer verder te gaan met de dag. Met Boris even weer extra in mijn gedachten, en met een stuk minder energie. Want de impact van de heftige emoties en vooral het herpakken van waar ik mee bezig was, kosten een hoop kracht.

Over drie maanden zou hij vier worden, onze Boris. Tijd voor de kleuterschool! Het lukt me maar niet om dit voor me te zien. Soms zie ik wat vage flitsen voor me, maar scherp wordt het niet. Gelukkig ook maar, want het is pijnlijk. Het zijn flarden van een leven wat had kunnen zijn, en wat heb ik eraan om daar te veel aan te denken. En als ik hem mis, denk ik ook gewoon aan hoe hij was. Aan zijn kleine koude vingertjes en zijn zachte klamme neusje. Dat is zoals ik hem ken, en dat is ook waar ik vaak naar verlang. Dat klinkt misschien gek, want ik had natuurlijk het liefst dat hij er gewoon nog was geweest, als een springlevend jongetje van vier, met krullen en grote blauwe ogen. Maar dat is nou eenmaal niet het geval, hij is dood en alleen dood had ik hem dicht bij me. Ik ken geen andere Boris, hij is zoals hij is.

De vorige jaardagen van Boris vierden we met familie en vrienden. En hoe fijn dat ook was, Ad en ik merkten beide afzonderlijk van elkaar dat de laatste keer niet helemaal goed voelde. We willen graag delen met de mensen die ons lief zijn, maar het was lastig om dicht bij Boris te zijn. En ons dicht bij hem voelen is precies wat we willen op zijn dag. Samen huilen, aan hem denken en kijken naar de foto’s en filmpjes die we hebben. Grote kans dat we zijn jaardag daarom dit jaar anders gaan invullen. We kijken nog wel even, want het nog lang geen april.

De tijd… Het is niet te geloven hoe snel het aan ons voorbij vliegt! En we razen maar door. Al bijna vier jaar. Elke dag wordt ik verder verwijderd van het laatste moment met Boris. En terwijl hij langzaam dieper in ons verleden glijdt wil ik hem juist alleen maar meer en meer vasthouden, heel dicht bij me. Ik moet en zal hem bij ons leven betrekken. Want hij hoort bij ons. Niet alleen toen, maar ook gewoon nog nu, bijna vier jaar later. En ook nog als ik honderd ben, want ik blijf zijn moeder. De tijd zal hem nooit vervagen. Gewoon omdat ik van hem hou. En liefde is sterker dan alles…

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★