Regenboogmeisje​  |  15 februari 2019

Het gaat goed met ons meisje Babet. Ze is inmiddels ruim 2,5 jaar en zorgt ervoor dat we elke dag weer verliefd op haar worden. Ze groeit, praat ons de oren van het hoofd en maakt ons geregeld ook helemaal gek met haar pittige temperament. We genieten elke dag van haar en beseffen ons hoeveel geluk we met haar hebben. Het gat dat overbleef na het verlies van Boris zal nooit worden gevuld, en dat leggen we ook zeker niet bij haar neer, maar ze brengt ons zoveel moois!

Babet gaat naar de opvang en heeft het daar heel fijn. Ze houdt van tekenen en knutselen en komt regelmatig met wat moois thuis. De deur in de keuken hangt vol met haar prachtige creaties! Gisteren kwam ze thuis met een nieuw schriftje waar ze samen in gaan tekenen. Ad geeft het aan me en zegt; ‘Kijk eens naar de tekening’. Mijn adem stopt eventjes, en achter mijn ogen voel ik tranen prikken.

‘Boris’,

zie ik staan…

Toen ze lekker aan het tekenen was, heeft ze zoals elk kind dat kan doen een deel van haar gezin gemaakt. En ook Boris hoort er voor haar bij. Ik was ontroerd door de onschuld en de vrijheid van dit lieve meisje. Van hoe ze haar grote broer betrekt bij haar kleine leventje zonder dat ze hem ooit heeft gezien. Zonder dat ze hem ook ooit zál zien… En dat doet pijn. Ik vind het hartverscheurend en prachtig tegelijk, deze tekening. Compleet maar nooit compleet, samen maar toch echt zónder elkaar.

We praten veel met haar over Boris. We kijken foto’s en noemen zijn naam dagelijks. Ook in het slaapliedje dat we elke avond zingen zitten al onze namen, dus ook die van Boris. Ze weet dat hij dood is, net als oma, al begrijpt ze het woord en zijn betekenis natuurlijk nog niet. Soms is ze zelfs jaloers op hem, als ze bijvoorbeeld niet met de knuffelvos van Boris mag spelen die in zijn kastje staat. Normale gevoelens van een zusje tegenover haar grote broer.

Ik mis Boris op het moment heel erg. Het is een wat drukke periode thuis, en ik merk dat ik mijn hoofd er goed bij moet houden. Er gebeurt veel en ik heb moeite met het managen van mijn tijd. Babet was veel wakker ’s nachts en we zijn allemaal ziek geweest. En als het even wat minder gaat en we moe zijn van het dagelijkse leven, dan merk ik dat ik Boris weer wat meer ga missen. Dan heb ik wat minder kracht om met het verlies te dealen, en dan draagt het weer wat zwaarder.

Mensen denken wel eens, dat wanneer het verlies wat langer geleden is, het ‘wel wat minder zal zijn’. En het klopt ook dat ik niet meer elke dag tot tranen toe verdrietig ben, en het is ook zo dat ik niet meer elke dag het gevoel hebt dat ik verscheurt bent van verdriet en verlangen. Maar dat is niet omdat ik het verlies van mijn zoon verwerkt heb, en ook niet omdat het niet meer zoveel pijn doet. Dat is puur en alleen omdat ik heb geleerd om het met me mee te dragen. De pijn is verweven in ons lichaam en leven, en dat neem ik elke dag mee. Maar het blijft een zware last om te dragen, en dat kost kracht. En als ik moe ben, of als het even niet zo gaat zoals ik wil, dan voel ik mijn krachten om te dragen wat minder worden. Dan voel ik de pijn wat zwaarder op mijn schouders rusten, en zitten mijn tranen weer wat hoger.

En daar hoef je niet verdrietig om te zijn, dat is nou eenmaal zoals het is. Ik hoef geen medelijden, echt niet. Maar denk alsjeblieft niet dat het ooit minder zal worden. Ik moet namelijk mijn kind élke dag missen, en niet alleen maar al weer bijna vier geleden.

Elke dag moeten wij zonder onze allermooiste zoon leven.

Gelukkig mogen we ook elke dag met ons meisje leven! Straks mag ik haar weer ophalen van de opvang, of de ‘meissies’, zoals ze het zelf noemt. Ik kijk er al weer naar uit.

Babet, jij lief regenboogboogmeisje. Je brengt zonnestralen na de regen. Elke dag opnieuw! Ook na de kleine donderbuitjes die je soms zelf veroorzaakt. Je bent de allermooiste, net als je grote kleine broer.

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★