Licht​  |  26 maart 2019

Als ik teveel denk aan hoe je zou kunnen zijn dan voel ik mijn hart breken. Elke keer opnieuw. De gedachte aan jou, met grote blauwe ogen en mooie krullen naast me op de bank doen teveel pijn. Het idee van jou handje in de mijne, je zachte huid en vingers, kusjes op mijn wang, knuffels in bed, alles. Alles wat had kunnen zijn. Ik stop het zo ver mogelijk in het niets. Ik wil niet dat je weg bent, ik wil ook niet dat je nooit meer terug komt. Ik wil niet zonder jou leven en ik wil geen moeder zijn van twee kindjes terwijl er eentje dood is. Ik wil helemaal geen dood in mijn leven, ik wil geen missen meer, ik wil alleen maar jou…

De laatste weken zijn zwaar. Ik voel me vermoeid en denk vaak aan Boris. Ik merk dat ik mezelf bescherm tegen sommige gedachten, omdat ik het verdriet niet altijd wil, en dat maakt me vlak. Gek genoeg gaat het verder wel goed. Ik geniet van thuis zijn, van mijn werk en van familie en vrienden. Tegelijkertijd sluimert er het gemis en een bepaalde onrust. Aan de onrust werk ik, en dat lukt ook best. Maar het gemis, daar valt helaas niets aan te doen. Ik kan het alleen maar accepteren.

Doordat ik zoveel moest denken aan dat Boris er niet meer is, vergat ik soms ook te denken aan wat hij ons gaf. Verdriet en rouw is turbulent. Het slingert je van donker naar licht, naar ergens tussen in. Niet alleen de eerste periode na het verlies, maar in de rest van je leven. Ik zoek graag het licht, en vind het belangrijk de mooie dingen in het leven te koesteren, maar dat lukt niet altijd zo goed als ik zou willen.

Deze week kreeg ik twee bijzondere berichten die het tij wellicht wat doen keren.

De eerste kwam van een lieve moeder van een jongetje van net zes jaar. Ze vertelde me dat ze op momenten dat ze iets bijzonders deelt van haar zoon aan ons moet denken. En dat ze zich dan beseft dat het leven niet voor lief te nemen is. En dat ze zich realiseert hoe bijzonder het is om samen te kunnen zijn, en je kind op te zien groeien. Ze omschreef het als een kado van Boris. En ik vind het mooi! Het is wat ik voelde in de week dat Boris bij ons was. Dat wat hij ons gaf was zo groots en ik ben blij dat er meer mensen zijn die een beetje van deze liefde hebben gevoeld, en nog steeds ervaren.

Vanmiddag kwam het tweede bericht. Een vriend stuurde mij een voorwoord voor zijn boek. Geschreven door een andere gezamenlijke vriend. Met een lieve waarschuwing, want het ging over Boris. Voorzichtig begon ik met lezen. Hij schreef over het moment dat de twee vrienden bij het wiegje van Boris stonden. Binnen een tel was ik terug in de tijd, naar de tweede dag van Boris. Twee grote stoere mannen, onze vrienden, stonden naast elkaar bij een dode maar prachtige Boris en zijn moeder. Ik zag de onmacht en het verdiet in hun ogen, en de manier waarop ze steun zochten bij elkaar. We waren al goede vrienden, want dat is waarom ze daar waren, maar dat moment maakte de band levenslang. Ik zag het gebeuren. Om het nu bijna vier jaar later op papier te zien, ontroerde me. En opnieuw besefte ik me wat Boris bracht. Liefde.

Hoewel het verdriet nog als een sluier boven mijn hoofd zweeft, komt er ook meer ruimte voor licht. Dit soort berichten en gedachten zorgen ervoor dat de wolken een beetje openbreken. Ik weet dat het langzaam weer even tijd is voor rust in mijn verdriet. Daar ben ik ook aan toe.

Ik wil geen missen meer, ik wil alleen maar jou… Maar ik weet, dat ondanks dat je niet meer hier bent, ik je nog steeds heb. Je bent nog steeds mijn zoon, en altijd voel ik jouw liefde. Ik blijf je moeder voor de rest van mijn leven en alles wat jij ons bracht neem ik met me mee. Jouw liefde, jouw licht, jouw korte mooie leven in mijn buik. Je bent dood, maar je bent niet weg. Jij bent voor altijd, omdat je ons geraakt hebt, tot in het diepst van onze ziel.

Ik hou van jou lieve Boris

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★