Overleven​  |  18 april 2019

Het is avond, ik ben klaar met werken en kleed me om. Ik trek mijn joggingbroek omhoog, kijk zijdelings in de spiegel en krijg een flashback. Ik zie mezelf, bijna vier jaar geleden, op de zelfde plek staan. Ik trek voorzichtig mijn broek omhoog, ik ben net bevallen en heb veel pijn. Al weken loop ik in een joggingbroek. Door de pijn, maar vooral ook omdat ik niets meer wil dan dat. Geen echte kleding aan, geen echte-mensen-dingen doen, niet naar buiten en alleen maar thuis zijn. Beneden op de bank in een hoekje, maar het liefst in bed. Lichten uit, diep onder de dekens gekropen, en misschien een beeldscherm aan met stomme filmpjes. Verder staat de wereld voor mij uit en de tijd stil. Leven is niet belangrijk. Overleven is het enige dat ik kan op dat moment. Het vosje van Boris houd ik elke seconde dicht bij me.

Omdat het april is zijn er veel van dit soort momenten. De zon die steeds weer wat hoger naar de hemel kruipt, doet me denken aan de dagen van mijn verlof. De dagen dat ik nog zo onbevangen gelukkig was met mijn buik vol leven. De geuren en kleuren van het jaargetijde doen me denken aan de laatste dagen met Boris. De dagen dat hij stil in zijn wiegje lag, dicht bij ons, maar al zo vreselijk ver weg. Overal in huis ruik in zijn geur, vooral bij Babet en op haar kamertje die eerst van hem was. Ook mijn lijf reageert op deze dagen richting de periode van Boris. Ik voel veel beweging in mijn buik alsof ik hem voel trappelen van binnen. Ik weet dat mijn lijf me voor de gek houdt, maar het is een emotioneel pijnlijk gevoel en ik heb vaak de neiging om mijn hand op mijn buik te leggen. Net als toen.

Wat was het een vreselijke zwarte periode... Soms zie ik mezelf op het ziekenhuisbed liggen, schreeuwend om mijn zoon omdat hij niet meer leeft. Naast mij een monitor met daarop een dode baby. Mijn baby die klaar was om geboren te worden lag stil onderin mijn buik. De de aanblik ervan is nog steeds niet te beschrijven. Het is met verre afstand het ergst dat ik ooit meemaakte. Alles werd zwart, ik sloeg vreemde kreten uit en de aarde viel onder mijn voeten vandaan. Ik was meteen in shock, dit kon ik niet aan! Maar ik had geen keus, en samen met Ad gingen we de week in. Met mijn volle lege buik gingen we naar huis. De volgende dag beviel ik van onze allermooiste maar te stille Boris. Hij ging met ons mee naar huis en lag 4 dagen naast ons bed in zijn wiegje met zijn tovenaarspakje aan. We genoten zoveel mogelijk van het feit dat zijn lijfje nu nog bij ons was. De vijfde dag hebben we hem begraven. Het meest ondenkbare volbrachten we, puur omdat we niet anders konden.

En nu vier jaar later vraag ik me soms af hoe ik die periode heb overleeft. En vooral hoe het kan dat ik nu weer sta waar ik sta. Vol in het leven, en weer redelijk de Anja die ik ooit was. Nooit meer compleet, maar wel met een zekere mate van geluk. En Boris neem ik overal mee naar toe.

Vanochtend toen Babet wakker werd kroop ze lekker bij ons in bed. Tussen ons in met haar koude beentjes onder de warme dekens. Genieten! Zoals altijd begint ze honderduit te kletsen over van alles en nog wat.’Papa, Boris is in de hemel. Goed vasthouden! Micha is ook een baby’. Gevolgd door een heel verhaal over baby’s, haar neefje Micha en allerlei andere niet aanverwante zaken. Ad en ik kruipen wat dichter naar elkaar toe en zoeken elkaars handen op. Babet nog steeds tussen ons in. Het is wrang, maar vooral vertederend. We vinden het fijn dat ze zo goed begrijpt dat Boris bij ons hoort, ondanks dat ze hem niet ziet.

Want zo is het. We zien hem niet maar hij hoort bij ons. In onze dagen verweven als een tovenaar van liefde. We voelen zijn zachte mooie vingers nog steeds en weten dat we hem ooit weer zien. Het gat in ons hart blijft pijnlijk, al worden we honderd jaar. Maar de liefde voor elkaar zorgt ervoor dat we weer leven. Niet meer overleven.

Ik hou van jou kleine tovenaar…

Kusjes mama

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★