'Komen en gaan'  |  22 dec 2019  

‘Sommige dingen zijn te verwachten. Daar bereid je je op voor. Herinneringen en gedachten niet. Die komen gewoon...’

Ik twijfel eventjes, maar sta toch op. Ik loop naar zijn kist en zet hem na behoorlijke lange tijd weer open. Daar ligt het. Alles wat het begin van het leven van onze zoon had moeten zijn. Zijn wieg, zijn dekens, knuffeltjes, en zijn eerste pakje. 

Het eerste pakje had hij aan. Twee dagen. Ik heb het zorgvuldig opgeborgen om de geur zo lang mogelijk te bewaren. Het is natuurlijk al weg na bijna 5 jaar, maar toch, zou ik nog iets kunnen ruiken?

Ik maak het open en pak als eerste zijn sokjes. Daar was zijn geur zo sterk! Ik adem diep in en snuif het op. Zo diep mogelijk de vezels in. Even denk ik dat hem ruik, maar het was enkel een herinnering. Het enige dat ik ruik is de kist waar het allemaal al zo lang in ligt. Ik bekijk zijn mutsje en weer probeer ik nog een laatste geur te vinden. Tevergeefs. Als altijd. Dan ga op zoek naar een haartje. Wie weet is er toch nog eentje blijven hangen! Maar ik heb het al vaker bekeken, en elke keer vind ik niets. Alles is weg. Boris is weg. Mijn herinneringen zijn alles dat ik heb. En deze kist met spullen. Heel fijn en mooi, maar vooral veel te weinig. Tranen biggelen over mijn wangen. Eindelijk, want ze hadden al te lang gewacht. Het doet een beetje pijn omdat ze van zo diep komen. 

In de kist zit ook een speeldoosje met een sneeuwbol. Het was zijn eerste kerstkado. De eerste kerst zonder Boris. Ik wind hem op en schud de bol. Terwijl ik naar de licht valse kerstmuziek luister bekijk ik de fonkelende sneeuw die naar beneden dwarrelt. Het valt op een meisje dat naast de kerstboom zit. Een meisje met krullen. Naast haar zie ik een jongetje staan. Even stopt mijn adem. Boris en Babet. En een Kerst die had kunnen zijn. Die had móeten zijn!

Ik laat het speeldoosje er buiten, maar de kist gaat weer dicht. Mijn tranen drogen langzaam op en de herinneringen die zo heftig dichtbij kwamen, gaan langzaam weer wat verder terug in mijn gedachten. Daar zitten ze veilig. Ik hoef ze niet altijd, dat doet teveel pijn. 

De liefde daarentegen, die zit er altijd. Ook die voor Boris. Die verdwijnt nooit. Zelfs niet eventjes!

Ik hou van jou ventje, en wat had ik je graag hier gehad. En niet alleen met Kerst maar gewoon altijd.

Dag liefje... 

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★