'Rouwen'  |  8 feb 2020

‘Rouwen is de gemeenste vorm van liefhebben...'

De schoentjes van Boris. Hij had ze nooit aan... Ze staan bij zijn voetafdrukjes, en bij de foto met zijn voetjes. Zulke mooie lieve kleine voetjes, die nooit hebben mogen lopen en nooit hebben mogen wroeten in het zand. Het blijft onverteerbaar.
En alles wat er over blijft is onze liefde. En een leven lang moeten bestaan zonder hem. Rouwen tot ik er zelf niet meer ben, tot ik er bij neer val. Om dat wat niet meer is en nooit meer zal zijn.
Rouwen is de gemeenste vorm van liefhebben, dat weet ik nu. Want alleen doordat ik Boris zo lief heb, mis ik hem, wil ik hem bij me, en moet ik leren leven zonder. Hoe meer liefde, hoe donkerder de dood. Ik rouw, door de liefde voor mijn zoon. En ik lief mijzelf, juist door te rouwen. Door mijzelf de kans te geven hem voor eeuwig te blijven missen. Omdat het niet over gaat.

Simpelweg omdat moeder-zijn nooit overgaat. Nooit! 

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★