'Dromen'  |  18 september 2020

Zijn mooie lieve pakje. Het heeft weken klaargelegen. Klaar voor een lief klein baby’tje, voor Boris. Ik droomde hem in het pakje en kon minutenlang in zijn kamertje staan om naar dit plaatje te kijken. Gewoon even voor me uit staren, met mijn handen op mijn volle bewegende buik en een grote glimlach op mijn gezicht.

En toen,
niets meer...

Een lege buik maar ook een lege wieg. Geen slapend kindje in het pakje en geen mooie foto’s met een stralende baby. Onze allermooiste zoon lag stil in onze armen en we konden maar een paar dagen naar hem kijken en hem kusjes geven, totdat we hem moesten begraven.

Doodstil werd het.
Veel te lang en veel te donker...

Was het dan allemaal voor niets? Oh nee, niets is minder waar. Zou ik het allemaal weer overdoen? Absoluut! Daar hoef ik niet eens over na te denken.
Ons kind is helaas niet meer bij ons, maar de liefde is er des te meer. En die liefde is allesoverheersend, het allermooist. De liefde voor je kind is overweldigend. Vanaf de eerste seconde compleet verliefd, een leven lang liefhebben, ook na de dood.

En door die liefde blijf ik dromen. Nu niet meer over wat zal komen, maar over wat had kunnen zijn. Het zijn dromen die pijn doen en tegelijk fijn zijn, omdat ze over hem gaan. Maar ook dromen over ooit, want ik geloof dat wanneer ik ook naar de eeuwigheid zal gaan, we weer samen zullen zijn.

Ik droom ook weer over ons leven hier zonder Boris. Wensen en doelen voor Ad en mij en voor de kinderen. Ik durf weer écht te kijken naar een toekomst zonder hem, en daar van te genieten zonder schuldgevoel. Het donker is er nog soms, en dan mag ook. Want we missen hem nog steeds zo erg.

En ik droom over liefde. Over dat alles fijn is en goed. Voor ons, voor jullie, en voor alle mensen op de wereld. Want als ik iets heb geleerd van het allergrootste verlies in ons leven, is dat er niets belangrijk is dan dat, gewoon liefde. 

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★