'Fantaseren'  |  29 november 2020

Dromen en fantaseren, honderduit kletsen, dansen en zingen, knutselen met alles wat ze kan vinden, te veel lawaai maken, kussen en knuffelen, dit meisje is een ware levenskunstenaar. Alsof ze het leven zelf heeft uitgevonden neemt ze ons mee in haar wereld. En wat is die mooi! Soms is het net alsof ze voor twee leeft. Alsof de kosmos iets probeert goed te maken dat het nooit zou kunnen.

Vanochtend mocht ze haar schoen zetten bij opa en oma. Ik zat met haar in de auto terwijl ze naar een sprookje luisterde en intens meeleefde. In mijn gedachten zag ik Boris op de achterbank naar mij kijken in het autospiegeltje, lachend om zijn zusje, omdat hij zo rustig zou zijn geweest en zij zo’n druktemaker.
Ik mis hem dit soort dagen. Hoewel, ook gewoon als het geen feest is. Het zijn vaak de momenten dat je je zo bewust bent van alles wat je hebt, maar ook van wat je niet hebt. En dan zie ik soms flarden van een leven met hem erbij. Als een kleine schim die even met ons meeleeft. Waarin hij me een kleine glimlach geeft, zijn duim in zijn mond stopt of mijn hand even vastpakt. Soms hoor ik zelfs bijna zijn stem. Lieve zachte woordjes en zijn sprankelende ogen. Want heeft hij vast en zeker.

Babet heeft het soms over haar broertje maar heel vaak ook niet. Hij hoort bij haar leven, maar niet de hele tijd. Logisch ook. Maar ze beseft heel goed dat ze een broertje moet missen. De laatste tijd zegt ze vaker dat ze aan hem denkt als ze gaat slapen en ze brengt me geregeld zijn vosje, ‘vind je toch fijn hé mam?’.

Het doet vaak pijn als ik aan hem denk, maar ik voel ook zoveel meer dan dat. Vanmiddag hoorde ik een mooie gedachte; ‘The magic ins’t in what you have lost, it is in what you still have’. En dat is zo. Boris is niet meer hier, maar hij gaf zo veel. En dat wat hij ons bracht is er nog steeds. Onze liefde was en is absoluut magisch, en dat pakt niemand ons meer af.

En als ik hem dan nog eens zie, als een glimp van die andere wereld die had kunnen zijn, geef ik hem een kleine knipoog. Dan lachen we even samen om zijn zusje en dan wens ik hem gewoon even echt en heel dichtbij. Want dan mag best. Babet leert me immers om te blijven dromen en te fantaseren. Gewoon omdat de liefde nooit stopt, ook niet wanneer het leven eindigt...

Liefs Anja

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★