Grote kleine broer | 10 juni 2018

Vanavond werd ik ineens verdrietig. Eerst wist ik niet waarom, maar de tranen kon ik niet tegenhouden. Ik kon een snik gelukkig onderdrukken, want ik was niet alleen. En huilen in gezelschap, dat vind ik niet zo fijn…

Ik dacht aan Babet, en dat ze een broer heeft die er niet is. En aan dat ze daardoor alleen blijft. Niet echt natuurlijk, want ze heeft Iris en Daan, maar dat is wel een beetje anders dan een broertje die maar heel iets ouder is. Eentje die eerst veel groter lijkt, maar later ineens eigenlijk net zo oud is. Eentje waarmee ze dagelijks kan spelen, en eentje die ook krullen heeft. Eentje die er had moeten zijn, maar die nu dood is. Eentje die Boris heet en heel erg lief en mooi is.

God, wat mis ik hem… Ik mis hem zo vreselijk erg. Ik wil er niet aan denken, want het doet zo vreselijk veel pijn. Ook voor Babet, al heeft ze geen idee. Ik vind het erg dat ik wel twee kinderen heb, maar dat ze niet met elkaar kunnen spelen. Dat ze niet samen opgroeien en elkaar stom en lief vinden tegelijk, zoals dat gaat bij broertjes en zusjes.

Ad en ik hebben besloten dat het goed is zo, en dat er niet nog een broertje of zusje komt voor Iris, Daan, Boris en Babet… Het is een goed besluit, maar deze gevoelens maken het wel een beetje wankel. Ik twijfel niet, maar het voelt verwarrend.

En ik weet eigenlijk ook wel dat het niets heeft te maken met een kinderwens. Ik hoef helemaal niet nog een kind, want ik heb maar één wens; Ik wil Boris. En dat hij in ons leven is. Dat hij opgroeit in ons grote gezin, waar hij hoort maar waar hij niet meer bij kan zijn. Nooit. Dat akelige ‘nooit’ die de dood ons bracht.

God, wat mis ik hem… In mijn buik, in mijn armen en in mijn leven. Ik heb hem altijd in mijn hart, maar het is niet genoeg.

Het zal nooit genoeg zijn...

Ik wil zo graag dat je hier bent lieve Boris…

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★