'Fles in de wolken'  |  23 mei 2019

Babet en ik zitten aan de ontbijttafel. Ze eet een broodje en ik wacht geduldig tot ze daar mee klaar is. Het is een heerlijke rustige ochtend met buiten een waterig zonnetje dat langzaam sterker wordt. Het wordt vast een fijne dag vandaag.

‘Mama, dat is van Boris.’ Babet wijst naar de foto en het vosje van Boris op de piano, die naast de tafel staat.

‘Dat klopt lieverd, wie is Boris dan?’

‘Boris is mijn broertje’.

‘En waar is hij dan?’

‘In de Hemel!’. Haar vinger wijst omhoog. 

Zwaaiend met haar armen en met haar ogen richting het plafond zegt ze; ’Flesje melk in de hoge bomen, in de lucht. Vliegen in de wolken, met de maan en de sterren…’ 
Even is ze stil en ze kijkt me aan. Ik bedwing wat tranen en kijk haar lief aan. ‘Eet maar lekker verder lieverd, we moeten zo weg.’ Haar beentjes beginnen te wiebelen en ze peuzelt verder van haar boterham. Langzaam verdwijnt het korte moment van magie. Over tot de orde van de dag…

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★