'Schatkist'  |  1 november 2020

Deze week heb ik sinds een tijdje weer even écht gehuild om Boris. De tranen die ik weer zorgvuldig had opgespaard braken los toen ik een andere moeder hoorde vertellen over haar kindje. Ze was zo verdrietig en de liefde voelde zo groots, het ging door merg en been en even was ik weer helemaal terug bij Boris. Meestal ben ik na zo’n intens moment een paar dagen wat kwetsbaarder in mijn verdriet, en vanochtend bekeek ik wat wat foto’s van Boris. Ik bleef wat langer hangen bij de foto van zijn kistje. Ik voelde de behoefte wat te schrijven maar ik vond de woorden niet, en ging maar gewoon weer verder met onze dag.

Toen ik vanmiddag in de auto zat met Babet om mijn oma op te halen, zei ze uit het niets tegen me; ‘Opa ligt in een schatkist hé?’. Ik wist gelijk wat ze bedoelde en werd er behoorlijk door geraakt. Ik herpakte me snel en we spraken even kort over mijn opa die een paar maanden geleden is overleden. Het heeft veel indruk op haar gemaakt en ze heeft het regelmatig over hem. Mooi om te zien hoe eerlijk en open ze is, en hoe ze op haar eigen manier woorden geeft aan wat ze meemaakt en voelt. En ook hoe ze, zoals kinderen dat kunnen doen, gelijk weer verder kletst over totaal andere dingen zoals de regen en haar juf.

Maar het bleef bij me hangen. ‘Schatkist’. Wat een prachtig en vooral kloppend woord! Wanneer we iemand verliezen en in een kist(je) moeten leggen voordat we afscheid nemen, dan ligt daar één van onze grootste schatten. Zo veel liefde, herinneringen en verhalen. Zoveel moois dat we vele malen liever voor altijd dichtbij ons hadden willen houden.

En ik kijk nog even naar de foto. Daar ligt mijn allergrootste mooiste schat, veel te vroeg opgeborgen om voor altijd te moeten missen. Zoveel pijn maar vooral ook zoveel liefde! En ineens, door mijn kleinste meisje, vind ik de woorden voor deze foto die ik vanochtend zo intens bekeek, en ik schrijf…

Liefs Anja

★

Meer lezen?

Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris'. Het boek vind je via deze link. De overige blogs over Boris die ik nog steeds schrijf vind je hier.

Heb je vragen of wil je iets met me delen? Neem dan gerust contact met me op.

Liefs Anja

★